هپاتیت ویرال (ب) در ایران

تهیه و تنظیم :دکتر سهیل ثابت از اورمیه

انسان تنها مخزن شناخته شده ی ویروس است.

در ترشحات بدن انسان بوفور یافت میشود.

مهمترین راه های انتقال:

1) تزریقات

2) دستگاه گوارش (خوردن تعداد زیادی ویروس)

3) مقاربت

4) جفت

5) تماس بسیار نزدیک (مادر و نوزاد)

6)گاز گرفتن

پیشگیری اولیه

>ارتقای آگاهی بهداشتی مردم – بخصوص افراد در معرض خطر-

>تاکید براین واقعیت که در صورت عدم جلوگیری ممکن است بصورت برق آسا باعث مرگ بیماران گردد یا پس از تبدیل به فرم مزمن باعث سیروز کبدی و عوارض غیر قابل برگشت گردد.

>رفع مشکلات اقتصادی مرتبط با بیماری.

>واکسیناسیون و ایمن سازی انفعالی.

پیشگیری ثانویه

هپاتیت ب درمان اختصاصی ندارد ولی در موارد خاصی میتوان از پیوند کبد بهره برد.

در حال حاضر فقط تاثیر انترفرون آلفا به اثبات رسیده است.

واکسیناسیون علیه هپاتیت ب

   توصیه میکند این واکسن هم مشابه سایر واکسن WHO

ها در بدو تولد تزریق شود.

هم اکنون 100 کشور جهان به این توصیه عمل نموده اند.

در ایران نیز این برنامه از سال 1371 شروع گردیده است.

تصمیم گیری در مورد برنامه ی بیما ریابی ایمنی با آزمایش خون قبل از واکسن بستگی به شیوع عفونت درهر کشور دارد           

   تصمیم گیری بر اساس شرایط اقتصادی و توانایی هر کشور

فواید برنامه ی بیمار یابی در سطح جامعه قبل از واکسیناسیون:

1) میسر شدن امکان معالجه برای بیماران بی علامت.

2) شناخت ناقلان ویروس و آموزش آنها.

3) صرفه جویی واکسن در افراد ایمن (40% مردم ایران).

4) بدست آمدن اطلاعات با ارزش در مورد نحوه ی انتقال.

عوارض برنامه بیمار یابی در سطح جامعه برای هپاتیت ب:

1) هزینه ی زیاد

2) مثبت و منفی کاذب که در هر ازمون دیده می شود.

3) مشکل های اخلاقی و اجتماعی برای کسانی که ناقل شناخته می شوند.

4) گران بودن و کم تاثیری درمان افرادی که ناقل شناخته می شوند.

در سطح ایران وجهان HBVدلایل عدم موفقیت در پیشگیری از عفونت

1) واکسن گران است و تزریق وسیع و دقیق آن نیاز به به تدارکات زیادی دارد.

2) تزریق واکسن باید 3 بار طی 6 ماه صورت گیرد و مثل سایر واکسن ها یکبار تزریق نمی باشد.

3) بسیاری ازپزشکان و کار کنان پزشکی از موارد استعمال و اهمیت و موثر بودن و بی ضرر بودن آن اطلاعی ندارند.

4) دستیابی به گروه های پر خطر و واکسیناسیون آنها مشکل است.

5) شایعات و اطلاعات نا درست در بین مردم و حتی پزشکان در مورد عوارض وجود دارد.

6) راهبرد صحیح و علمی در سطح ملی برای پیشگیری اجرا نمیشود.

مطالبی که باید جهت بررسی دقیق تر در دستور کار کمیته ی کشور هپاتیت قرار گیرد

1)آموزش عمومی به مردم در مورد اهمیت عفونت

2)آموزش به کارکنان پزشکی و پیراپزشکی جهت پیشگیری و درمان صحیح.

3)واکسیناسیون تمام کودکان کشور قبل سن مدرسه (تقریباً تحقق یافته است.)

4)انجام آزمون بیمار یابی واکسیناسیون افراد غیر ایمن در سطح کشور (بخصوص زنان سنین باروری)

5)شناسایی گروه های پر خطر و واکسیناسیون افراد غیر مبتلا و آموزش و درمان افراد مبتلا.

   در حد اقل 4 استان کشدر بجز تهران.HBV-DNA6) راه اندای آزمون

HBV 7)برنامه ریزی جهت درمان افراد با هپاتیت مزمن

8)برنامه ریزی جهت تولید واکسن در کشور.

9)برنامه ریزی جهت تولید انترفرون و داروهای ضد ویروسی در داخل کشور.

HBV10)برنامه ریزی جهت بیمار یابی حامل های سالم